Dit artikel is eerder verschenen op AD Koken & Eten. Meer culinair nieuws? Kijk dan hier.

Het antwoord op de vraag is te vinden in de chemie. Je kunt natriumlaurethsulfaat, ook bekend als natriumlaurylether sulfaat (SLES) of natriumlaurylsulfaat (SLS), bedanken voor het verpesten van je drankje. 

Beide scheidkundige stoffen zijn surfactanten, stoffen die worden toegevoegd aan tandpasta om schuim te creëren en de pasta gemakkelijker te verspreiden in je mond. Ze zijn tevens belangrijke ingrediënten in wasmiddelen, wasverzachters, verf, laxeermiddelen en insecticiden.

Smaakpapillen

Hoewel surfactanten (ook wel oppervlakte actieve stoffen genoemd) het poetsen van onze tanden een stuk makkelijker maken, doen ze veel meer dan alleen maar schuim creëren. Zowel SLES als SLS knoeien op twee verschillende manieren met onze smaakpapillen. 

Allereerst onderdrukken ze de receptoren van onze smaakpapillen die zoetheid waarnemen, waardoor we tijdelijk niet meer in staat zijn de zoete smaak van eten en drinken op te nemen. 

Daarnaast breken ze ook de fosfolipiden op onze tong af. Deze vetmoleculen remmen onze receptoren voor bittere smaken af, waardoor deze niet zo bitter smaken. Wanneer deze fosfolipiden worden afgebroken door de oppervlakte actieve stoffen in tandpasta, worden bittere smaken dus juist versterkt.

Dat is de verklaring voor de ervaring dat alle voeding zo slecht smaakt nadat je je tanden gepoetst hebt: alles wat je naar binnen werkt na een uitgebreide poetsbeurt verliest zijn zoete ondertoon en smaakt bitterder dan het normaal zou doen. 

Zijn er dan geen oplossingen als je toch wilt eten? De meest logische is om gewoon een tijdje te wachten voor je weer iets eet na het tandenpoetsen en de andere optie is om een tandpasta te kopen die geen SLES of SLS bevat.