De pinsa romana wordt gekopt als 'nieuw', maar dat is-ie verre van. Zo'n 2000 jaar geleden kneedden de Romeinen er al op los. De naam komt dan ook van het Latijnse woord pinsere dat knijpen of kneden betekent.
De smaak
Het recept is door de tijd aangepast. De één zweert bij een een mix van tarwebloem, rijstbloem, sojabloem en veel water. De ander gebruikt enkel 1 soort bloem. Alleen zijn we het wel eens over 1 punt: het is de lange rijstijd en het vele kneden dat het deegproduct zijn superknapperige korst en een zachte, luchtige binnenkant geeft.
Gezonder dan pizza
De pinsa heeft behoorlijk wat weg van een ovale pizza maar is dat het zéker niet. Het deeg rust langer, waardoor de pinsa beter verteert dan zijn beroemde broertje. Daarnaast bevat het deeg meer water dan bloem en is in de basis daarom lager in calorieën en vet. Hoewel deze gezonde voorsprong uiteraard teniet kan worden gedaan door 'm achteraf te bedelven onder een berg kaas.
Een basisrecept voor de pinsa romana vind je op deze website
