Reportage: Meet & Greet Kiran Jethwa
Afgelopen woensdag mochten Esther, Angelique, Stevan en Debbie chef Kiran Jethwa van Tales from the bush larder ontmoeten bij 24Kitchen. De prijswinnaars vroegen hem het hemd van het lijf!
Kiran Jethwa kookt in Tales from the bush larder in de vrije natuur in Kenia, maar is ook eigenaar van twee restaurants. Esther en Stevan hadden daar prangende vragen over. Hoe vang je vissen, wat zijn de gevaren in de wildernis, wat is het stomste wat je ooit hebt gedaan, wat zijn je favoriete gerechten en keukens en wat is het gekste wat je ooit gegeten hebt: alles werd besproken. Natuurlijk hadden zij een heleboel vragen, werd er veel gelachen, en was er tussendoor nog tijd voor een drankje en een lekker hapje. Kortom, ingrediënten voor een gezellige middag.
Gevaren in de wildernis
De gasten waren ook erg benieuwd naar de achtergrond van de serie. Kiran vertelt dat sommige mensen het spannend vinden om de wildernis in te gaan. Afhankelijk van waar je bent in Kenia, kun je eigenlijk elk dier op je pad tegenkomen. Buffalo’s, olifanten, leeuwen, luipaarden, alles loopt daar gewoon rond. Het belangrijkste is eigenlijk dat je begrijpt hoe dieren zich gedragen, en waarom. Kiran is een getrainde gids, dus hij weet wat hij kan verwachten bij bepaalde dieren. Toch blijft het onvoorspelbaar, er is altijd iets waar je geen controle over hebt, zegt hij. Hij heeft oog in oog gestaan met olifanten, leeuwen en luipaarden. “Je moet altijd voorzichtig zijn en er zullen ook altijd dieren zijn waar je voor moet uitkijken. Je hebt veel liever olifanten in mijn buurt dan een buffalo. Voor een aflevering van het tweede seizoen gingen we vissen met een speer en dan moet je in het water waden, tot je middel ongeveer. En het meer zat vol met krokodillen. Om eerlijk te zijn, maakte ik me erg zorgen. Een krokodil ziet een mens als een hamburger met twee benen. Je bent gewoon eten voor ‘m." Iedereen wachtte gespannen af wat er ging komen. "Gelukkig is alles goed gekomen, want ik zit hier gewoon en niemand is gewond geraakt. Maar het had evengoed kunnen gebeuren. We hadden niks bij ons, geen bescherming of afleiding, alleen vissersspullen. We dachten niet aan veiligheid, we gingen gewoon vis vangen! Dat is waarschijnlijk het stomste wat ik ooit gedaan heb. Achteraf dacht ik ook: waarom hebben we hier niet aan gedacht en hier niet aan?“ Opgelucht halen de gasten adem, na zo'n spannend verhaal.
Tijdens de serie eet Kiran wel eens dingen die je niet graag zou eten. Kiran vertelt dat hij er altijd voor zorgt dat de crew het ook proeft. Zo heeft hij een keer het bloed van een koe moeten drinken. “Ik laat mijn crew alles eten wat ik ook eet. Heel simpel! ”
Jeugd & familie
“Vroeger ging ik slangen vangen en dan hield ik ze als huisdier, voerde ik ze muizen en dat soort dingen. Dat was mijn hobby. Het zijn van die kleine dingen die je doet als je jong bent.” Angelique had ook een vraag voor Kiran over zijn familie. Kiran heeft een Engels-Ierse moeder en een Indische vader, terwijl hijzelf Keniaans is. Zijn overgrootvader is Indisch en toen Kirans opa nog maar een baby’tje was, verliet het gezin India per boot. Onderweg verloor hij zijn ouders, waardoor Kirans opa jaren op straat heeft geleefd. Later bloeide zijn leven op in Kenia en daar settelde de familie. Kirans opa werd uiteindelijk heel succesvol en de familie werd steeds groter. Toen hij terugging naar India, vond hij het verschrikkelijk. Hij had een prachtig en succesvol leven opgebouwd in Kenia en in India werd hij behandeld volgens het kastensysteem, schoenmakers. Terug in Kenia vertelde hij zijn veertien kinderen om niet naar India te gaan. Kirans vader ging naar Uganda om scholen op te bouwen en het woord van God te verspreiden. Eigenlijk is Kirans familie meer Oost-Afrikaans dan Indisch en dan is er nog zijn moeders kant, uit Engeland en Ierland.
Dit familieverhaal deed meer vragen opduikelen, Stevan vroeg naar de Ierse kant van de familie. “Mijn moeder is half-Iers en de Ieren zijn een trots volk met veel pracht in hun land.” Kiran vertelt over de manier waarop de verschillende culturen in zijn familie zijn manier van koken beïnvloeden. “De Engelse, Ierse, Indische en Keniaanse, of Afrikaanse culturen hebben een ontzettend grote invloed op mijn koken. Als je naar de kookschool gaat, leer je de basis: de technieken, de Franse, Mediterrane, Europese keukens en dan voornamelijk de Franse. Van die basis ga je naar een tijd waar mensen over de hele wereld experimenteren met eten, ingrediënten die over de wereld verspreiden. Als ik kook, zie je de Indische keuken, vooral de manier waarop de Gujarati koken (de provincie waar mijn familie vandaan komt) terug in mijn gerechten door het gebruik van specerijen en de eigenlijk vrij simpele bereiding. Eigenlijk gebruik ik een beetje van alles, zodat het niet te gekruid wordt, maar wel overheerlijk. Ik zou niet willen zeggen dat mijn eten Keniaans is, het is eigenlijk een mengelmoes van mediterraan, Indisch, Arabisch en nog veel meer.”
Eetfavorieten
Nu is het Stevans beurt om een vraag te stellen. Wat is het kruid of ingrediënt waar je niet zonder kunt? Kiran antwoord kort en bondig. “Chili. Ik ben gek op chilies, er zijn zoveel soorten, zoveel smaakpaletten, zoveel pittigheid. Je zal me er nooit op kunnen betrappen dat ik een gerecht eet zonder chili. Ik ben verslaafd aan ze. Letterlijk. In mijn eigen restaurant kan dat nog wel eens moeilijk zijn, ik ben gewend aan die pittigheid, maar niet iedereen kan dat aan. Oh, en mijn andere favoriete ingrediënt is zout. Het beste is eigenlijk om zout te schrappen uit je voedingspatroon, niet alleen voor je gezondheid, maar dan proef je eten pas echt.”
“Keniaanse restaurants zie je bijna nergens”, vertelt Kiran. “Dit komt omdat de Keniaanse keuken, net als veel andere Afrikaanse landen onder de Sahara, niet doorontwikkeld is. De Ethiopische keuken daarentegen is vergevorderd, met een mix van linzen, specerijen en sauzen, prachtige gerechten. Ethiopisch is echt mijn favoriete keuken.”
De tijd vloog voorbij en voordat iedereen het wist, was het alweer tijd voor de laatste vraag. Die ging natuurlijk over eten. Stevan en Esther wilden allebei graag weten wat een typisch Keniaans ingrediënt was. Als Kiran begint te praten, schrijven de gasten zorgvuldig mee. Ze zouden geen ingrediënt willen missen. “Dan zou ik zeggen de manier waarop de Kenianen wit maïsmeel bereiden, als een soort polenta, maar met een andere techniek. Het heet Ugali. Een traditioneel Keniaans gerecht bereid je als volgt: stoom of kook de boerenkool met wat knoflook en uien en maak er een simpele vleesstoofpot bij met kidneybonen. Vaak eten Kenianen dit gerecht door de kool als bakje te gebruiken en daar de stoofpot op te doen. En het begint natuurlijk met de Ugali, alles begint met Ugali. Verrukkelijk!”
Kiran Jethwa kookt in Tales from the bush larder in de vrije natuur in Kenia, maar is ook eigenaar van twee restaurants. Esther en Stevan hadden daar prangende vragen over. Hoe vang je vissen, wat zijn de gevaren in de wildernis, wat is het stomste wat je ooit hebt gedaan, wat zijn je favoriete gerechten en keukens en wat is het gekste wat je ooit gegeten hebt: alles werd besproken. Natuurlijk hadden zij een heleboel vragen, werd er veel gelachen, en was er tussendoor nog tijd voor een drankje en een lekker hapje. Kortom, ingrediënten voor een gezellige middag.
Gevaren in de wildernis
De gasten waren ook erg benieuwd naar de achtergrond van de serie. Kiran vertelt dat sommige mensen het spannend vinden om de wildernis in te gaan. Afhankelijk van waar je bent in Kenia, kun je eigenlijk elk dier op je pad tegenkomen. Buffalo’s, olifanten, leeuwen, luipaarden, alles loopt daar gewoon rond. Het belangrijkste is eigenlijk dat je begrijpt hoe dieren zich gedragen, en waarom. Kiran is een getrainde gids, dus hij weet wat hij kan verwachten bij bepaalde dieren. Toch blijft het onvoorspelbaar, er is altijd iets waar je geen controle over hebt, zegt hij. Hij heeft oog in oog gestaan met olifanten, leeuwen en luipaarden. “Je moet altijd voorzichtig zijn en er zullen ook altijd dieren zijn waar je voor moet uitkijken. Je hebt veel liever olifanten in mijn buurt dan een buffalo. Voor een aflevering van het tweede seizoen gingen we vissen met een speer en dan moet je in het water waden, tot je middel ongeveer. En het meer zat vol met krokodillen. Om eerlijk te zijn, maakte ik me erg zorgen. Een krokodil ziet een mens als een hamburger met twee benen. Je bent gewoon eten voor ‘m." Iedereen wachtte gespannen af wat er ging komen. "Gelukkig is alles goed gekomen, want ik zit hier gewoon en niemand is gewond geraakt. Maar het had evengoed kunnen gebeuren. We hadden niks bij ons, geen bescherming of afleiding, alleen vissersspullen. We dachten niet aan veiligheid, we gingen gewoon vis vangen! Dat is waarschijnlijk het stomste wat ik ooit gedaan heb. Achteraf dacht ik ook: waarom hebben we hier niet aan gedacht en hier niet aan?“ Opgelucht halen de gasten adem, na zo'n spannend verhaal.
Tijdens de serie eet Kiran wel eens dingen die je niet graag zou eten. Kiran vertelt dat hij er altijd voor zorgt dat de crew het ook proeft. Zo heeft hij een keer het bloed van een koe moeten drinken. “Ik laat mijn crew alles eten wat ik ook eet. Heel simpel! ”
Jeugd & familie
“Vroeger ging ik slangen vangen en dan hield ik ze als huisdier, voerde ik ze muizen en dat soort dingen. Dat was mijn hobby. Het zijn van die kleine dingen die je doet als je jong bent.” Angelique had ook een vraag voor Kiran over zijn familie. Kiran heeft een Engels-Ierse moeder en een Indische vader, terwijl hijzelf Keniaans is. Zijn overgrootvader is Indisch en toen Kirans opa nog maar een baby’tje was, verliet het gezin India per boot. Onderweg verloor hij zijn ouders, waardoor Kirans opa jaren op straat heeft geleefd. Later bloeide zijn leven op in Kenia en daar settelde de familie. Kirans opa werd uiteindelijk heel succesvol en de familie werd steeds groter. Toen hij terugging naar India, vond hij het verschrikkelijk. Hij had een prachtig en succesvol leven opgebouwd in Kenia en in India werd hij behandeld volgens het kastensysteem, schoenmakers. Terug in Kenia vertelde hij zijn veertien kinderen om niet naar India te gaan. Kirans vader ging naar Uganda om scholen op te bouwen en het woord van God te verspreiden. Eigenlijk is Kirans familie meer Oost-Afrikaans dan Indisch en dan is er nog zijn moeders kant, uit Engeland en Ierland.
Dit familieverhaal deed meer vragen opduikelen, Stevan vroeg naar de Ierse kant van de familie. “Mijn moeder is half-Iers en de Ieren zijn een trots volk met veel pracht in hun land.” Kiran vertelt over de manier waarop de verschillende culturen in zijn familie zijn manier van koken beïnvloeden. “De Engelse, Ierse, Indische en Keniaanse, of Afrikaanse culturen hebben een ontzettend grote invloed op mijn koken. Als je naar de kookschool gaat, leer je de basis: de technieken, de Franse, Mediterrane, Europese keukens en dan voornamelijk de Franse. Van die basis ga je naar een tijd waar mensen over de hele wereld experimenteren met eten, ingrediënten die over de wereld verspreiden. Als ik kook, zie je de Indische keuken, vooral de manier waarop de Gujarati koken (de provincie waar mijn familie vandaan komt) terug in mijn gerechten door het gebruik van specerijen en de eigenlijk vrij simpele bereiding. Eigenlijk gebruik ik een beetje van alles, zodat het niet te gekruid wordt, maar wel overheerlijk. Ik zou niet willen zeggen dat mijn eten Keniaans is, het is eigenlijk een mengelmoes van mediterraan, Indisch, Arabisch en nog veel meer.”
Eetfavorieten
Nu is het Stevans beurt om een vraag te stellen. Wat is het kruid of ingrediënt waar je niet zonder kunt? Kiran antwoord kort en bondig. “Chili. Ik ben gek op chilies, er zijn zoveel soorten, zoveel smaakpaletten, zoveel pittigheid. Je zal me er nooit op kunnen betrappen dat ik een gerecht eet zonder chili. Ik ben verslaafd aan ze. Letterlijk. In mijn eigen restaurant kan dat nog wel eens moeilijk zijn, ik ben gewend aan die pittigheid, maar niet iedereen kan dat aan. Oh, en mijn andere favoriete ingrediënt is zout. Het beste is eigenlijk om zout te schrappen uit je voedingspatroon, niet alleen voor je gezondheid, maar dan proef je eten pas echt.”
“Keniaanse restaurants zie je bijna nergens”, vertelt Kiran. “Dit komt omdat de Keniaanse keuken, net als veel andere Afrikaanse landen onder de Sahara, niet doorontwikkeld is. De Ethiopische keuken daarentegen is vergevorderd, met een mix van linzen, specerijen en sauzen, prachtige gerechten. Ethiopisch is echt mijn favoriete keuken.”
De tijd vloog voorbij en voordat iedereen het wist, was het alweer tijd voor de laatste vraag. Die ging natuurlijk over eten. Stevan en Esther wilden allebei graag weten wat een typisch Keniaans ingrediënt was. Als Kiran begint te praten, schrijven de gasten zorgvuldig mee. Ze zouden geen ingrediënt willen missen. “Dan zou ik zeggen de manier waarop de Kenianen wit maïsmeel bereiden, als een soort polenta, maar met een andere techniek. Het heet Ugali. Een traditioneel Keniaans gerecht bereid je als volgt: stoom of kook de boerenkool met wat knoflook en uien en maak er een simpele vleesstoofpot bij met kidneybonen. Vaak eten Kenianen dit gerecht door de kool als bakje te gebruiken en daar de stoofpot op te doen. En het begint natuurlijk met de Ugali, alles begint met Ugali. Verrukkelijk!”